Auschwitz - Historia Polski

Kwestia bombardowania Auschwitz

Nie do końca wiadomo, jak bardzo władze wywiadowcze stanów sojuszniczych miały początkowo świadomość zakresu przestępstw popełnionych w Auschwitz. Wiadomo, że doniesienia o licznych egzekucjach i wysokich wskaźnikach zgonów w obozie dotarły do siedziby ZWZ / AK (Armia Craiova, Organizacja Wojny Zbrojnej) w Warszawie, a następnie zostały przekazane przez radio do Londynu. Ważnym źródłem informacji w tamtym czasie były również doniesienia o nielicznych polskich więźniach wypuszczonych z obozu. Wygląda jednak na to, że od połowy 1942 roku, wiedząc o masowych mordach popełnionych w innych centrach eksterminacyjnych, zwłaszcza w Treblince, gdzie zamordowano setki tysięcy Żydów sprowadzonych z warszawskiego getta, przedstawiono okropną rzeczywistość. Jednakże rządy stanów sprzymierzonych nie zdecydowały się na interwencję ani nawet na wydawanie oświadczenia potępiającego okropne czyny, jednoznacznie. Podobno wieści z okupowanej Polski uważane były za przesadzające, nawet jeśli można było częściowo zatwierdzić na podstawie niemieckiego materiału radiograficznego przechwytywanego przez brytyjski wywiad.

W 1943 roku większość polskich Żydów została już zamordowana, a centra eksterminacyjne w sektorze samorządowym GG były stopniowo eliminowane. Na kilku i kilku przy realizacji planu eksterminacyjnego znaczenie miały komory gazowe obozu Auschwitz. Jednak w tym czasie uwaga brytyjskich i amerykańskich dowódców skupiona była na dużej gumowej i syntetycznej fabryce niemieckiego Koncertu IG Farben, zbudowanego pod Auschwitz. Już w nocy między 4-5 maja został zaatakowany przez alianckie samoloty, które zrzuciły kilka bomb świetlnych i strzelały do wież strażniczych. Tym samym przynajmniej od tego momentu była praktyczna możliwość bombardowania komory gazowej w Birkenau, które niezależnie od ilości szkód zostały wyrządzone, mogłyby mieć co najmniej istotne znaczenie moralno-propagandowe.

Oczywiście z wiosny 1944 roku Auschwitz znajdowało się w zasięgu amerykańskich bombowców, które wystartowały z kompleksu lotniskowego w Fugii we Włoszech. Lub wtedy (od kwietnia 4 r.) rozpoczęły się systematyczne loty samolotów patrolowych, których zadaniem było sfotografowanie pobliskich fabryk chemicznych. Ponieważ aparaty używane w tamtym czasie nadal nie były idealne, piloci próbowali zrobić serię zdjęć przedpremierowych i wyłączyć aparat kilka chwil po tym, jak zaliczyli cel. Z tego powodu na niektórych zdjęciach można było wyraźnie zobaczyć obozy Auschwitz i Birkenau w pobliżu fabryki, zidentyfikować krematory, pojedyncze chaty, pociągi na rampie, a nawet grupy ludzi, którzy na niej stali (wygnani Żydzi? ). Ale znowu nic nie zostanie zrobione, aby zniszczyć obiekty, które tak wyraźnie widać na zdjęciach. Ponadto nie podjęto żadnych wysiłków, aby uzyskać dalszą inteligencję.

Dopiero w połowie 1944 roku, gdy doniesienia o ucieczce z Auschwitz (Rudolf Verba i Alfred Watzler, dla dwóch innych Żydów i polskich dni) dotarły do rządów sprzymierzonych, po wezwaniach żydowskich organizacji, szanse na udany wybuch krematorów w Birkenau. Okazało się jednak, że dowódcy jednostek lotniczych zaczęli stawiać trudności i wskazali, że ich priorytetem było niszczenie celów wojskowych (których nie byli krematorzy) oraz innych intensywnych ataków na miasta i branże w Rzeszy, a ostatecznie wywołanie Niemiec Wola upadną, żeby się oprzeć. Wciąż ustala się, że bombardowanie jest trafne na małych tarczach, jak krematorzy w pobliżu obozowej chaty nie jest możliwe do zrobienia i może spowodować śmierć tysięcy więźniów. W rezultacie po kilku tygodniach dyskusji projekt został zatrzymany. Druga alternatywa dla przedstawionych i nie uwzględnionych propozycji - niszczenie mostów i kolei, które doprowadziły do deportu Żydów Węgierskich. W sierpniu i wrześniu Auschwitz został zbombardowany przez ′′ latające twierdze ′′ i ciężkich amerykańskich wyzwolicieli, ale celem nie był obóz, a fabryka chemiczna IG Farben.

Wezwania i postulaty bombardowania wzrosły od połowy 1944. r. Jednym z powołań była Rada Uchodźców Wojennych, Rada Uchodźców wojennych, ustanowiona w styczniu 1944 r. przez prezydenta Roosevelta. Ta komisja wielokrotnie odwoływała się o bombardowaniu Auschwitz na amerykańskie Ministerstwo Wojny. Apele i żądania zniszczenia obiektów eksterminacyjnych w KL Auschwitz oraz więzi kolejowe z obozem poprzez atak powietrzny kierowane były także bezpośrednio do prezydenta Roosevelta lub Departamentu Wojennego. Niestety, okazały się nieskuteczne. Ministerstwo Wojny było przeciwko bombardowaniu. Uważał, że siły wojskowe i zasoby nie powinny być wykorzystywane do celów nie wojskowych.

Podobny pogląd jak brak bombardowania przedstawiło również brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa. 6 lipca 1944 roku dwaj przedstawiciele Agencji Żydowskiej, Haim Weizman i Mosze Shertuk, w rozmowie z brytyjskim ministrem spraw zagranicznych, Antonim Edenem, przedstawili propozycję zbombardowania linii kolejowych z Budapesztu z obozu Auschwitz jak i obiekty eksterminacyjne w samym obozie. Propozycja ta została pozytywnie przyjęta przez ministra Edena i premiera Winston Churchill. 7 lipca 1944 roku Anthony Eden wystosował pismo w tej sprawie do Ministra Lotnictwa Archibalda Sinclaira, prosząc go o odpowiedź na sugerowane działanie. Archibald Sinclair, w odpowiedzi z 15 lipca 1944 r. stwierdził, że bombardowanie brytyjskich pociągów i obiektów eksterminacyjnych w obozie Auschwitz jest niemożliwe, a w wyniku bomb więźniowie nie będą mieli wiele korzyści. Jednocześnie zaproponował, aby zwrócić się do Amerykanów w tej sprawie.

Ta pozycja aliantów zapobiegła działaniom wojskowym, aby powstrzymać eksterminację. Tym samym obóz koncentracyjny, Auschwitz, nie stał się celem zamachu bombowego.

Po wojnie problem bombardowania komorek gazowych i palników w Birkenau stał się przedmiotem kompleksowej operacji. Na dzień dzisiejszy kosztorys jest taki, że akcję można było umożliwić wykorzystując lekkie bombowce bojowe (np. brytyjskie ′′ komary ′′ DH-98), zasięg i sprawność bomb wystarczyły, aby zaatakować mały cel.

Źródło: Muzeum Birkenau Auschwitz.

Zdjęcie obozu z amerykańskiej bomberki B-17 ′′ Flying Fortress ′′ przeszło nad Auschwiches 20 sierpnia 1944. r. W lewym dolnym rogu wyraźnie widać ceramatorium numer jeden i dwa.

Źródło: Archiwum Narodowe i Dyrektor Rekordów.

W tekście oryginalnym reprezentowany jest - sowiecki sposób myślenia i propagandy. Dlaczego tak twierdzę? Ponieważ autor uważa, że alianci z lotnisk odległych o ponad 1.200 km powinni bombardować co się da czyli tory i krematoria ale pomijane jest milczeniem to, że Sowieci od lipca 1944 roku stali przez pół roku w odległości około 150 km /słownie sto pięćdziesiąt kilometrów od Oświęcimia i nawet powolny "kukuruźnik" był w stanie dolecieć tam w czasie pół godziny z 500 kg bombą ale nie doleciał a tu są pretensje że ci co mieli 1.200 km powinni dolecieć.

Po drugie - wszystkie baraki więźniów miały bardzo cienkie ścianki zupełnie nie odporne nawet na ostrzał z ręcznej nie mówiąc o odłamkach bomb.

Po trzecie - celność bombardowań ciężkich bombowców była z dokładnością do około kilometra czyli?

To jednak nie koniec problemów - wyobraźmy sobie, że ktoś, czymś zniszczył te wydajne krematoria przystosowane do spalania do 10 tys zwłok dziennie i zniszczono komory gazowe to przecież w Treblince gazowano równie skutecznie w uszczelnionej stodole gazami spalinowym z silnika czołgowego T34. Zwłoki spalano tam na stosach z drewnem a więc samo zniszczenie komór w Kriegsgefangen lager w Birkenau nic by nie dało.  

Jakie akcje miały sens aby powstrzymać barbarzyńców?

Po pierwsze - ogłoszenie nazwisk i adresów oraz danych o rodzinach bezpośrednich oprawców.

Po drugie - zostało zastosowane i zadziałało - bombardowanie Budapesztu ze wskazaniem dlaczego - uratowało to przynajmniej na kilka miesięcy ok 150 tys Żydów węgierskich.

Bombardowanie torów - nic by nie dało - naprawa to kilka, kilkanaście godzin.. a z odległości 1,2 tys km straty podczas przelotów były by zbyt duże.